Bulldog Racing...

Bruno 1998 - 2004

Θέλετε να μάθετε γιατί το πιο σκληρό επίπεδο εντούρο στην εταιρίας μας το βάφτισα Bulldog; Λοιπόν, να η ιστορία. Έζησα τα καλύτερά μου χρόνια με ένα γνήσιο Αγγλικό Bulldog τον Bruno. Γνωστό και ως τζαναμπέτη. Το πιο σκληρό καρύδι της γειτονιάς. Το σκυλί που ακόμη και ο σεκιουρητάς της εταιρίας μας έτρεμε και ας ήταν ο σκύλος μου ένας χαδιάρης και μισός. Το σκυλί αυτό λοιπόν είχε σαν χαρακτηριστικό την ρωμαλεότητα. Μια ατρόμητη συμπεριφορά, μια μαγκιά που σπάνια την βλέπεις σε άνθρωπο σήμερα. Μια ματιά, ένα βλέμμα που σου έκοβε το αίμα και πραγματικά σε έβαζε σε σκέψεις. Έχω αμέτρητες ιστορίες να πω για το τυπάκι ετούτο αλλά αυτό δεν είναι το μέρος, μηδέ και η στιγμή για τέτοιες αναφορές σε αναμνήσεις. Το σκυλί μου εξοντώθηκε από την ασθένεια Kala Azar, γνωστή και ως Λεισμανίαση μέσα σε έξι μήνες και ας έτρεξα παντού για εμβόλια και θεραπείες.

Σε πάρα πολλές βόλτες μας με τον Αντρέα, είδα να έχουμε το ίδιο τρελό βλέμμα σε πολλά εμπόδια και καταστάσεις. Και άλλοι τύποι που καβαλήσανε μαζί μας. Κανένας ανταγωνισμός, καμία επίδειξη, τίποτα το εγωιστικό, παρά μόνο ένα τρελό βλέμμα και ένα άλμα προς το παράλογο, το αντίθετο, το ανάποδο, αυτό που όλος σου ο εαυτός σου λέει μη το κάνεις, είναι τρελό και εκείνη τη στιγμή ακούγεται μέσα σου το ινδιάνικο ΄΄Τζερόνιμο΄΄ με συνήθως τρελά αποτελέσματα, γέλια, φωνές και επευφημίες.

Οι Bulldog διαδρομές μας θέλουν αντοχή, είναι διαρκείς, δύσκολες, ανηφορικές σε τρελό επίπεδο και κατηφορικές σε σημείο τρόμου. Έχουν πέτρα, που γλιστράει, σε πετάει εκτός μονοπατιού, σε σταματάει, σε προβληματίζει. Έχουν λάσπη που μειώνει την πρόσφυση και τον έλεγχο της μοτοσικλέτας. Έχουν εμπόδια, δέντρα πεσμένα κάθετα στο μονοπάτι, κλαδιά, θάμνους με επώδυνα αγκάθια. Έχουν γκρεμούς που σου σφίγγουν την ψυχή με αυτό το ρημάδι το ΄΄τι θα γίνει αν...΄΄. Έχουν χαλάσματα, από τις βροχές, περάσματα γεμάτα με νερό και λάσπη, έχουν βαθιά ρέματα με ορμή, ύπουλες νεροφαγιές... Η φύση εναντίον σου σε όλο της το μεγαλείο.

Δεν μπορεί ο κάθε ένας να μπει σε τέτοιες διαδρομές. Η επιλογή αυτής της κατηγορίας γίνεται πάντα με αυστηρά οδηγικά κριτήρια. Η πρώτη μέρα είναι πάντα η μέρα ελέγχου για να μην μπούμε σε τρελές περιπέτειες, από αυτές που συνήθως βρισκόμαστε με έναν αναβάτη τραυματισμένο και πρέπει να σπρώξουμε τη μοτοσικλέτα για κάνα δύο ώρες να τη ΄΄βγάλουμε΄΄έξω με σπασμένο μπροστινό.
Αυτό που γίνεται είναι συνήθως μια βόλτα δοκιμή. Η πρώτη επαφή με τα εμπόδια και μια μια γενική αξιολόγηση για το  αν θα μπορέσει κανείς να μπει σε μια τέτοια διαδρομή. Ο σκοπός δεν είναι να αποδείξει κανείς τίποτα. Άλλωστε εμείς έχουμε πάντα το πλεονέκτημα στη διαδρομή γιατί συνήθως ξέρουμε που πάμε και τι μας περιμένει, είμαστε προετοιμασμένοι. Από την άλλη η κούραση σε τέτοιες διαδρομές είναι συνήθως εξοντωτική, σε σημείο και εμείς να ανησυχούμε για την έκβαση της βόλτας, πόσες φορές να τραβήξεις ένα μηχανάκι σε μονοπάτι χωρίς να εξοντωθείς άλλωστε.

Μετά την πρώτη βόλτα, αν κατά γενική αποδοχή των οδηγών ''το ΄χεις΄΄θα μπούμε όλοι μαζί σε μια τέτοια περιπέτεια και πιστέψτε με, δεν υπάρχει βόλτα σαν και αυτές να μη συζητιέται από τους αναβάτες μήνες μετά.

Οι διαδρομές αυτές είναι συνήθως παλιά μονοπάτια που ενώναν χωριά μεταξύ τους για εμπορικούς, βιοποριστικούς και κοινωνικούς λόγους. Είναι πολλές οι ιστορίες των ντόπιων σε αυτά τα μέρη που μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Την περασμένη Δευτέρα ας πούμε, έμαθα από ντόπιο στο Καφενείο της Πρασινάδας ο οποίος παρεμπιπτόντως ήρθε να μας δει ως όντα από άλλο πλανήτη ότι στον εμφύλιο, ο πατέρας του και αυτός μαζί με χωριά ολόκληρα ζητιάνευαν από Βουλγάρους Πομάκους φαγητό και εκείνοι τους βοηθούσαν. Η περιγραφή της διαδικασίας ήταν αν μη τι άλλο ανατριχιαστική. Πατέρας και παιδί να περνά τα μονοπάτια αυτά για να επιβιώσει όταν εμείς εκεί κάνουμε την πλάκα μας... Μεγάλες σκέψεις. Παρόλα αυτά, τα μονοπάτια είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, όμως είναι κατα γενική ομολογία δύσκολα αλλά και θαυμάσια. Σε πολλές στάσεις, έχουμε βρει αντικείμενα που ομολογούν τη δυσκολία των εποχών τότε, νάρκες κατά προσωπικού, σημάδια από σφαίρες στους βράχους, μνημεία και άλλα πολλά, μας δίνουν με έντονο χαρακτήρα δεδομένα για την τότε ζωή στα μέρη αυτά. Εκεί που εμείς περνάμε με ιδρώτα και τρέλα, άλλοι ζήσανε αγωνία, φόβο, εκδίωξη, απώλεια και λύπη. Τα έχουν αυτά τα μέρη μας, η κατάρα της Ελλάδας από την αρχαιότητα ως σήμερα, είναι έντονα γραμμένη σε αυτά τα βράχια.