Αποκατάσταση από το σπασμένο μου πόδι,

Είναι το πιο δροσερό καλοκαίρι, ίσως της ζωής μου. Βρέχει σχεδόν κάθε απόγευμα, έχει αεράκι, η μέρα είναι μεγάλη και εγώ αντί να είμαι κάθε μέρα στο βουνό να δουλεύω και να ευχαριστιέμαι αυτήν την κατάσταση κάνω ακριβώς το αντίθετο, βαριέμαι τη ζωή μου μέσα στο γραφείο. Το σπασμένο μου πόδι, αν και τώρα είναι αρκετά καλύτερα δεν με αφήνει να οδηγήσω στο βουνό κάποιο από τα εντούρο μας. Λίγο οι πόνοι γύρω από το γόνατο, λίγο η αδυναμία, λίγο ο φόβος του επαναλαμβανόμενου τραυματισμού, το αφήνω για αργότερα, όταν το νιώσω εντελώς καλά.
Το περασμένο Σάββατο, είπα να σβήσω αυτήν τη δίψα για βόλτα στο βουνό με έναν πρωτότυπο για τα δικά μου δεδομένα τρόπο. Ανέβασα σε μια χαλαρή off road διαδρομή την BMW R 75 /6 του 1974 που πολύ περήφανα έχω στην κατοχή μου και προσπαθώ να διατηρήσω σε καλή κατάσταση ανεξαρτήτως τα 38 χρονάκια αδιάλειπτης λειτουργίας της.

Χωρίς να έχω κάτι εντελώς συγκεκριμένο στο μυαλό μου έβαλα ρότα για το χωριό της Λεκάνης. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Τα χρώματα, ο ουρανός, οι μυρωδιές. Ελληνικό καλοκαιράκι. Ο ήχος του boxer μαζί με το μόνιμο κρώξιμο απο τα τζιτζίκια. Η ΄΄μπέμπα΄΄ να καταπίνει τα χιλιόμετρα χαλαρά και εγώ να νιώθω μοτοσυκλετιστική και συναισθηματική έκσταση. Έχω ένα πράγμα να πω για αυτά τα μηχανάκια. Είναι αξιόπιστα. Τελείωσε. Αν σου κόβει μπορείς να βρεις λύση σε οτιδήποτε πρόβλημα σου παρουσιαστεί στο δρόμο, ενώ αν σου βγάλει μηχανικό πρόβλημα πρέπει να την έχει παραμελήσει πάρα πολύ καιρό.
Οι δρόμοι της ορεινής περιφέρειας της Καβάλας είναι σε πολύ καλή κατάσταση και υπάρχει επαρκής σήμανση. Ξεκίνησα ανατολικά απο την πόλη γιατί ανεβαίνωντας για την παλιά Καβάλα, απο το Χαλκερό σε ένα σημείο η θέα είναι πάντα καταπληκτική, όπως και αυτή τη φορά. Φαίνεται απο κάτω όλη η πεδιάδα της Χρυσούπολης και το μαγικό νησί της Θάσου, του οποίου τρέφω παιδικό έρωτα και μεγάλη αδυναμία αν και δεν επισκέπτομαι πια όσο συχνά θα ήθελα.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έφτασα στο Λυκόστομο. Το χωριό είναι μαγικό. Η είσοδος γεμάτη δέντρα, δαμασκηνιές, καρυδιές, αμυγδαλιές. Κατέβηκα και μάζεψα μια χούφτα δαμάσκηνα για αργότερα και έκανα μερικούς υπολογισμούς στο μυαλό μου σχετικά με βενζίνες, νερό, αντοχές και άλλα τέτοια. 

Ξινά αλλά νόστιμα

Το σπασμένο μου πόδι είχε ήδη ξεχαστεί και οποιοσδήποτε πόνος ή ενόχληση παρουσιάστηκε απλά παραμεληθεί. 

Το βουνό έχει ζωή, οι χωματόδρομοι είναι γεμμάτοι υλοτόμους, γεγονός το οποίο με έκανε να νιώσω ασφαλής για λίγο. 

Σταμάτησα και γνώρισα έναν από αυτούς, τον Κύριο Ανέστη. Του πρόσφερα λίγα από τα δαμάσκηνα και ξεκινήσαμε μια κουβέντα από την οποία κατάλαβα ότι αυτή η δουλειά δεν είναι τόσο απλή, απαιτεί τρομερή σωματική δύναμη, ψυχική αντοχή ενώ βλέποντας το τραυματισμένο γεμάτο με αιματώματα μάτι του κατάλαβα πόσο σκληρό είναι να δουλεύεις στο δάσος. Προσφέρθηκε ο άνθρωπος να δώσει οδηγίες, ακόμη και το τηλέφωνό του σε περίπτωση που χρειαστούμε κάτι εκεί πάνω κάποια στιγμή.  Συνέχισα το δρόμο μου μέσα στους ορεινούς δρόμους της Λεκάνης βγάζοντας απολαυστικές φωτογραφίες, προσπαθώντας να δώσω μέσα από αυτές το συναίσθημα της στιγμής αλλά δυστυχώς τίποτα δεν μπορεί να το περιγράψει.

Λεκάνη - Δρυμότοπος

Συναντηση 4x4 στη Λεκάνη

Η λέσχη 4x4 της οποίας μέλος είναι ο συνεργάτης μου Αντρέας Παραγιός, εκείνο το Σάββατο διοργάνωσε μια συνάντηση σε εκείνα τα μέρη. Πήγα να τους συναντήσω και να ξεκουραστώ λιγάκι, έχοντας στο μυαλό μου την επιστροφή απο τη βόλτα και σενάρια για το πως πρέπει να συνεχίσω. Ως δια μαγείας, το τεπόζιτό μου ήταν γεμάτο κάυσιμα. Η κουρασή μου λίγη, η όρεξη για περιπέτεια ακόμη δυνατή. Έφαγα ένα καταπληκτικό μπιφτέκι χορηγία των φίλων της λέσχης και ξεκίνησα για ακόμη πιο πάνω.

Δρυμότοπος απο ψηλά

Η υπόλοιπη διαδρομή δεν είχε και πολλές στάσεις, παρά μόνο αρκετή οδήγηση. Πήγα πάλι από τον φίλο μου τον Δημόκριτο και την Εύα επάνω στην περιοχή του Λιβαδίτη, ένα καταπληκτικό ζευγάρι που ζούνε το όνειρό τους μακριά από την αστική ζωή πάνω στο βουνό σε μια αυτοσχέδια πραγματικά φάρμα, για να τους δω. Όσοι από εσάς παρακολουθείτε αυτά που γράφω, συχνά θα δείτε μια φωτογραφία μου να κρατώ μια τυφλή γάτα. Τρέφω απόλυτο σεβασμό στη φύση και στους μηχανισμούς της,

 οι οποίοι βοήθησαν αυτό το ζώο να συμπεριφέρεται πραγματικά σαν να βλέπει. Συνέχισα από εκεί και πάνω με τρελό άγχος για το αν θα με βγάλει ασπροπρόσωπο η ΄΄μπέμπα΄΄γιατί άρχισα να απομακρύνομαι για τα καλά από κάθε μορφής γρήγορης βοήθειας, η ώρα περνούσε και ήταν ήδη 3 μ.μ. δεν ήξερα πόση μέρα θα μου χρειαζότανε για να βγω από ΄κείνα τα μέρη και έμπαινα ολοένα και πιο πολύ σε παρθένα δάση. Στα δεξιά μου το δάσος της Χαίντού, στα αριστερά μου το ρέμα που οδηγεί στους καταρράκτες του Λιβαδίτη, μπροστά μου τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Ήξερα την διαδρομή αλλά όχι και τόσο καλά, είχαμε πρόσφατα έρθει με φίλους μια εντουράδα, παρ΄όλα αυτά το τοπίο άγνωστο και πάρα πολύ διαφορετικό. Τα Λιβάδια της περιοχής ήταν γεμάτα λουλούδια. Οι δρόμοι άδειοι από κάθε μορφή ζωής και σε πολλά σημεία σκοτεινοί. Η μπέμπα δούλευε κανονικότατα, κανένα μπέρδεμα ή ζόρι. Ηρέμησα αναγνωρίζοντας κάποια σημάδια που με κάνανε να νιώσω ότι είμαι σε σωστό δρόμο, ενώ οι πρόσφατες βροχές είχαν αφήσει τα σημάδια τους σε όλες τις νεροφαγιές του δρόμου. Το μοναδικό δύσκολο σημείο όλης της διαδρομής για τη μοτοσικλέτα μου ήταν η κατεβασιά για τα ολούγυαλα. Μια περιοχή γεμάτη με πηγές, των οποίων η υπερχείλιση ρίχνεται στο δρόμο κάνοντας τον βούρκο από άκρη σε άκρη.  Τα πέρασα όλα, σιγά και με υπομονή. Τα κάγκελά προστασίας των κυλίνδρων μου γεμίσαν λάσπη, όμως τα είχα καταφέρει και ήδη κατέβαινα τον δρόμο για το εργοτάξιο του Λεπίδα και άλλα πλέον πολύ γνωστά μέρη.

Προς του Δημόκριτου το σπίτι

Φωτο χαζομάρες

Η διαδρομή αυτή σε βγάζει στο Παρανέστι αν την κάνεις μέχρι το τέλος της και δεν αλλάξεις δραματικά την πορεία σου σε κάποια παράκαμψη. Εκεί ανεφοδιάστηκα νερό και σοκολάτα νιώθοντας καταπληκτικά γι΄αυτό που μόλις έκανα με το 38χρονο μηχανάκι μου. Κοίταξα το ρολόι μου και ήταν ήδη 6. τα χρώματα του ουρανού μου λέγαν γύρνα πίσω, όμως εγώ είχα ακόμη δίψα για λίγη ακόμη οδήγηση. Άλλωστε, από τη μέρα που αγόρασα την εν λόγω μοτοσικλέτα δεν ταξίδεψα ποτέ βράδυ για να την απολαύσω και αυτή τη φορά είχα άφθονο χρόνο και το σωστό εξοπλισμό.

Λεκάνη - Παναγία

Σημάνσεις παντού

Οδήγησα αργά και σταθερά, αφήνοντας πίσω μου το Παρανέστι, περνώντας τη Σταυρούπολη, φτάνοντας στον Κεχρόκαμπο, ανηφορίζοντας για τη Λεκάνη, και χώθηκα σχεδόν σούρουπο στην ίδια χωμάτινη διαδρομή με προορισμό το Λυκόστομο. Από εκεί και μετά, έβαλα στο μυαλό μου να ακολουθήσω έναν καταπληκτικό δρόμο που ενώνει το Λυκόστομο με τη Λιμνιά και το Βουνοχώρι. Εξαιρετική διαδρομή.

Θαυμάσια χωριά όλα τους

Μέσα σε πυκνό δάσος ή σωρούς από πέτρες και μετά από μερικά εύκολα χιλιόμετρα διακρίνεις τα φώτα των χωριών. Το Βουνοχώρι είναι καταπληκτικό. Έχει κρατήσει πάρα πολλά στοιχεία από αυτό που ορισμένοι από εμάς γνωρίσαμε και αναζητούμε στις βόλτες μας, την παλιά όμορφη Ελλάδα. Καφενεδάκι στην πλατεία, ταβερνούλες, πέτρινα σπίτια, απλές λάμπες, γλάστρες με βασιλικά και πολλές άλλες τέτοιες ομορφιές. Έφυγα με μισή καρδιά για να συνεχίσω τη διαδρομή μου ώστε να μη με πιάσει και η άγρια νύχτα. η συνέχεια ήταν σχετικά απλή, κάθοδος από το Βουνοχώρι προς το Ζυγός, δεξιά για τους Φιλίππους της Καβάλας, μια στάση στο καφέ λίγο πριν από αυτούς για να απολαύσω τη θέα της κοιλάδας από ψηλά και επιστροφή για το σπίτι. Μερικές απο τις φωτογραφίες της εκδρομής βρίσκονται παρακάτω:

όχι δε φτιάχνω τη GoPro

Το άλογο ξεκουράζεται

Εκλησάκι πάνω απο τους Φιλίππους

Άνω Καρυόφυτο

Πάμε για λειβαδίτη

Δρυμότοπος downtown

Με τα πολλά της και με τα λίγα της αυτή ήταν μια φανταστική μέρα την οποία χάρηκα γιατί τίποτα απ΄όλα αυτά δεν είχε σχεδιαστεί. Τα πάντα βγήκαν αυθόρμητα και επιτυχημένα. Συνειδητοποίησα, πως με τις εντουράδες τις συχνές, είχα πάρα πολύ καιρό να απολαύσω μια αντίστοιχη ΄΄μηχανάδα΄΄. Τον τελευταίο καιρό, συχνά μιλάμε για να σχεδιάσουμε μια τέτοια On Off διαδρομή για την εταιρία και σίγουρα αυτή η βόλτα μου έδωσε πάρα πολλές ιδέες.