Αγγελος Παντελίδης

Στο περυσινό Serres Rally, βοηθήσαμε με τον Αντρέα οδηγώντας κάποια 1400 χλμ, ΄΄σκουπίζοντας ΄΄τον αγώνα και βοηθώντας τους συμμετέχοντες να τερματίζουν σώοι. Κάπου στην τρίτη μέρα αν θυμάμαι καλά και όχι πολύ μετά την εκκίνηση, συναντήσαμε έναν από τους αγωνιζόμενους να χτυπάει το κεφάλι του. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι πρόβλημα είχε η μοτοσυκλέτα του, αυτό που θυμάμαι είναι η απογοήτευση στο πρόσωπό του και το γεγονός ότι κατηγορούσε τον εαυτό του πολύ περίεργα για την βλάβη αυτή. Καλά να πάθω και τέτοια πράγματα. Μείναμε αρκετή ώρα μαζί του, ήταν κομψός σε όλα τα επίπεδα (και αν κάτι εκτιμώ σε αυτή τη ζωή πάνω στον άνθρωπο είναι η κομψότητα) οπότε ο εν λόγο κύριος μου έκανε τρομερή εντύπωση, ο λόγος τους, η συμπεριφορά του και η εμφάνισή του που αν και αγωνιζόμενος ήταν πολύ προσεγμένος.
Στη συνέχεια μας διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε κάτι να γίνει και ότι θα εγκαταλείψει. Εμείς επικοινωνήσαμε με τους διοργανωτές και μας είπαν να συνεχίσουμε. Κάπου στα μισά του αγώνα, αρκετές ώρες αργότερα τον είδαμε να μας περνάει γρήγορα. Ρε τον σκύλο είπα από μέσα μου. Το έφτιαξε και συνέχισε.

Ο τύπος αυτός, όπως έμαθα αργότερα ήταν ο Άγγελος Παντελίδης. Όχι κάποιος ασήμαντος γενικά αφού όλοι τον γνωρίζανε στον χώρο των Ράλλυ αγώνων (των οποίων δεν είμαι καθόλου φαν για να εξηγούμαστε). Σε όποιον και να ανέφερα το όνομά του ήταν ο ''ναι ρε ο Άγγελος'' και λίγο αργότερα στο φαγητό, γνωριστήκαμε και επίσημα. Συνοδευόταν από μια κοπέλα η οποία έδειχνε τρομερό ενδιαφέρον για τα σχετικά του αγώνα και οι δυο τους είχαν την κούραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό οι δυο τους γενικά ήταν κάτι όμορφο να βλέπει κανείς. Η δε κοπέλα, προσπαθώντας να κατανοήσει όλο αυτό το τρελό σκηνικό με τα viewers points και τα gps ζήτησε τη βοήθειά μου με ένα ''ριμάδι iphone'' για να τους ''συναντήσει'' στον αγώνα.

Η οργάνωση αυτού του event ήταν αρκετή για να ξεκινήσει η γνωριμία μας με τον Άγγελο. Καθ΄όλη τη διάρκεια του, υπήρχαν χαιρετισμοί και κουβέντες. Τους εξήγησα τι κάναμε εμείς με την εταιρία και μου ανέφερε ότι είχε ήδη ενημερωθεί και ότι τον ενδιέφερε πάρα πολύ να ανέβει και να δοκιμάσει τα μονοπάτια μας και σύντομα μάλιστα. Δεν τον είδα σαν πελάτη. Ο τρόπος που μιλούσε και φέρονταν με έκανε να τον αντιμετωπίσω πολύ διαφορετικά.

Μετά το τέλος του αγώνα, γίναμε φίλοι στο Face book. Επιδοθήκαμε και οι δυο σε μια διαφορετική δραστηριότητα, αυτόν των multimedia, ποστάροντας ότι φωτογραφία είχαμε και δεν είχαμε σχετικά με τον αγώνα και φτιάχνοντας υλικό ο κάθε ένας στα προγράμματά του διαφορετικό, σχολιάζοντας τις τεχνικές, τα χρώματα, τις φωτογραφικές μηχανές, τις κάμερες και άλλα τέτοια. Εγώ, είχα ψιλοενθουσιαστεί με το γεγονός ότι με έναν τέτοιο αγώνα βλέπεις πραγματικά την Ελλάδα από κοντά και η σύμφωνη γνώμη του φίλου μου πια Άγγελου ήταν παντού παρούσα σε κάθε μου δημοσίευση.

Λίγο καιρό αργότερα, ήρθαμε σε τηλεφωνική επικοινωνία. Ο Άγγελος πρότεινε να μας ετοιμάσει τα γραφικά για την συμμετοχή μας στο Erzberg αν και είχε πολλές δουλειές να τελειώσει, με αντάλλαγμα κάποια έκπτωση στην συμμετοχή αυτού και της παρέας του σε κάποιο από τα events μας. Φυσικά συμφώνησα, μοιραστήκαμε ένα folder στο dropbox και αρχίσαμε την ανταλλαγή αρχείων.

by Angelo Pandelidis

Σύντομα, ήρθε ο καιρός για να αρχίσει να ετοιμάζεται για κάποιο Αλβανικό Ράλλυ και μου είπε πως θα χαθεί για λίγο καιρό. Μάθαινα νέα του online και επικοινωνούσαμε μέσω μηνυμάτων για αρκετό καιρό.

Από τις φωτογραφίες και μόνο που ανέβαζε συστηματικά στη σελίδα του στο Facebook, μπορούσες να καταλάβεις ότι αυτό το παιδί είχε την περιπέτεια στο αίμα του. Πολλοί φίλοι, πολλά χαμόγελα, πολλές αγκαλιές κύπελλα, χαρούμενες φάτσες και πάντα ένα τσιγάρο στο στόμα.

Του την είπα κανα δυο φορές για το τσιγάρο, φιλικά, δεν απάντησε, δέχτηκε το σχόλιο μου με καλοσύνη (σπανίζουν τέτοιες συμπεριφορές τελευταία) και κάναμε μια σχετική συζήτηση μέσα από την οποία είδα την εξής αναρτημένη φωτό:

Μια φιλοσοφία που ποτέ δε μου άρεσε, όμως έχει οπαδούς γενικά στον κόσμο γύρω μου και πολλές φορές με βάζει σε σκέψεις.

...

Έμαθα για το χαμό του από έναν καλό φίλο. Με πήρε πολύ νωρίς το ίδιο πρωί της ημέρας του ατυχήματος σοκαρισμένος να μου το πει και να μιλήσουμε. Τόσα χρόνια σε αυτόν τον χώρο, η ανακοίνωση τέτοιων γεγονότων δε με έχει σκληρύνει καθόλου δυστυχώς και όπως όλες τις φορές έτσι και σε αυτήν βούρκωσα, φούσκωσα και λυπήθηκα. Είδα ζωές να σκοτεινιάζουν, χαμόγελα να σβήνουν, ένιωσα στεναχώρια και αδικία. Τόση ενέργεια, τόση δουλειά, τόσο μέλλον, δημιουργικότητα, αγάπη, έρωτας και ένα σωρό άλλες έννοιες που αντιπροσώπευε ο άνθρωπος αυτός χάθηκαν μέσα σε μια άτυχη και ανούσια στιγμή. Σε μια στιγμή που θα μπορούσε κάλλιστα να μην έχει υπάρξει. Όμως υπήρξε και έγινε και συνέβη και έτσι ο Άγγελος δεν είναι πια εδώ. Η λίστα είναι μεγάλη και σε προσωπικό επίπεδο αυτή η απώλεια συνοδεύτηκε μερικές μέρες μετά από μια άλλη εξίσου τραγική, αυτή τη φορά τοπικά με τον εξίσου άδικο χαμό ενός φίλου μοτοσικλετιστή.

Τα λόγια για τέτοιες περιστάσεις είναι λίγα. Μου αρκούν πολλές φορές τα βλέμματα τα οποία δυστυχώς στον χαοτικό ιντερνετικό κόσμο δεν υπάρχουν, υπήρχαν όμως άφθονα στον φετινό αγώνα στις Σερρες, όπου η άυρα του Άγγελου και οι σκέψεις των φίλων του για αυτόν ήταν παντού, σε κάθε γεια σου Θανάση, σε κάθε χειραψία, σε κάθε κουβέντα...

Ὁ σταχτὺς θάνατος

Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρροῦσα ὡς τώρα...
πῶς ὅλα τὰ πράματα
βαδίζουν στὴ γῆ
μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.
Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.
Ἡ Θλίψη χλωμή.
Ὁ Ἔρωτας ρόδινος
Ο Θάνατος μαῦρος.
Ἔτσι θαρροῦσα...

Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,
μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.
Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.
Ἔτσι νόμιζα.

του Μενέλαου Λουντέμη