Ημέρα 4η, αν και καθυστερημένα.

Γράφω την περιγραφή της 4ης ημέρας καθυστερημένα, γιατί δεν υπήρχε χρόνος, χώρος και υλικό να γίνει ένα σωστό αρθράκι νωρίτερα. Η μέρα ξεκίνησε με ένταση, δεν υπήρχε καμία πια αμφιβολία στις ώρες εκκίνησης και ο Αντρέας άρχισε να ετοιμάζεται από νωρίς. Πήγε με τον Γκλαβά και πήρε τα καινούργια του νούμερα, 138. Θα έπρεπε να έχει στηθεί στην τρίτη πενηντάδα της εκκίνησης. Μπροστά του στην δεύτερη και σχετικά κοντά του ήταν ο Jarvis και άλλα μεγάλα τιμόνια. Με τους χρόνους είχε γίνει ένα μπάχαλο. Πολλοί από αυτούς που κάνανε καλό χρόνο την δεύτερη μέρα με τον καλό καιρό δεν έπρεπε να είναι εκεί, στις πρώτες γραμμές. Αυτό το ξέρανε όλοι και φυσικά αποδείχθηκε και στην πρώτη ανεβασιά όπου στοιβάχθηκαν ο ένας πάνω στον άλλο κάνοντας δεκάδες μάταιες προσπάθειες να ανεβούν.

Εγώ δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τον αγώνα παρά μόνο σε ένα και μοναδικό λάπτοπ από το δημοσιογραφικό δωμάτιο που είχε πρόσβαση σε αμοντάριστα πλάνα, και άκουγα τα σχόλια πως στον φετινό αγώνα ζήτημα να τερματίσουν δέκα αναβάτες όπως και έγινε φυσικά.

Μπροστά στην πρώτη ανεβασιά, υπήρχε μια λίμνη νερού. Υπολογίζω πως το βάθος σε μερικά σημεία έπρεπε να είναι γύρω στο μέτρο. ΄΄Πνίγηκαν΄΄αρκετες μοτοσικλέτες εκεί και οι ρεπόρτερ βάλθηκαν στην αρχή να παίρνουν συνεντεύξεις από τους κακόμοιρους που προσπαθούσαν να βγάλουν απεγνωσμένα το νερό από τα μοτέρ τους. 

Jet ski...???

Κάθε είκοσι δευτερόλεπτα άλλοι πενήντα αναβάτες προσθέτονταν στην στοίβα. Άλλοι τα καταφέρνανε, άλλοι όχι. Στιγμιαία άδειασε η ανεβασιά αφού όλοι άνοιξαν ένα πάτημα δεξιά αυτής και φύγανε. Αργότερα έμαθα πως κανείς από αυτούς δεν τερμάτισε ώστε να δούμε αν θα ακυρωθεί η προσπαθειά τους. Οι στιγμές που έζησα σε εκείνο το δωμάτιο ήταν μοναδικές. Είδα τον Γκλαβά να ειναι μέχρι το γόνατο στη λάσπη και τραβά τον Αντρέα. Να του φωνάζει να ηρεμίσει ενώ αυτός ήταν πιο αγχωμένος και τρελαμένος. Είδα τον Αντρέα να φέρνει το μηχανάκι μια τούμπα στον αέρα. Είδα να πέφτει επάνω του ένα Husaberg και να φωνάζει ο Γκλάβας ΄΄στράβωσε το δισκόφρενο μπροστά΄΄και να απαντά ο Παραγιός δεν έχω μπροστινό. Φύγε να πάρω φόρα και τελικά τον είδα μέσα στη μάζα να ξεχωρίσει και να ανεβαίνει, τώρα πια ανενόχλητος αφού στην ανηφόρα υπήρχε καμία δεκάδα μόνο από πεσμένα μηχανάκια.

Εκκίνηση μέσα στη λίμνη

Αρκετή ώρα μετά στα μόνιτορ έχασα τα ίχνη του. Άρχισα να παρακαλάω τους ''από πάνω'' για μια κάποια ''εύνοια'' ξέρετε τώρα, όχι αχάριστα, δεν ήθελα να τους αποσπάσω τη προσοχή από τις υποχρεώσεις τους που σίγουρα θα ήταν πιο σημαντικές από την εξέλιξη του αγώνα, αλλά με αυτά που είδα έλεγα, Θεέ μου να μη χτυπήσει και ας μη τερματίσει. 

Μπάχαλο πραγματικό. Σε κάθε ανεβασιά, καμιά τριανταριά μηχανάκια κάτω να βλέπουν άλλα τόσα να κατρακυλάν στην κατηφόρα. Κομμάτια πλαστικό, μάσκες, χούφτες και άλλα πολύχρωμα αντικείμενα φυτεμένα μέσα στην λάσπη μαρτυρούσαν το γεγονός ότι εκεί είχε γίνει ένας εντούρο πόλεμος. 

Ανεβασιά, χωρίς συμπλέκτη 

Ο Σίμος, ήταν αυτός που πέρασε καλύτερα από όλους, τη μέρα αυτή. Είχε την εξυπνάδα να χρησιμοποιήσει το πάσο του ως support crew και να είναι μέσα στα παράπλευρα μονοπάτια του αγώνα με το Beta που είχαμε μαζί μας. Περίμενε στις καλύτερες μεριές του αγώνα αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει τον Αντρίκο, οπότε σε κάθε τηλέφωνο η απάντηση είναι δεν τον βλέπω ελπίζω να με πέρασε γιατί εδώ γίνεται χαμός. 

Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου και βλέπω πως είναι ο Αντρέας. Η φωνή του ήταν απογοητευμένη και μου είπε πως δεν μπορεί να συνεχίσει, εμποδίζει τους πάντες μέσα στα μονοπάτια γιατί δεν έχει συμπλέκτη. Δεν ρώτησα πως έγινε, μετά τον αγώνα έμαθα πως τον έσπασε το μαρκούτσι του συμπλέκτη η κλειστή χούφτα σε μια πτώση. Του απάντησα, γύρνα πίσω. Όλα καλά, έλα να φάμε κάνα λουκάνικο και να δούμε τον αγώνα. Είπε ότι χρειαζότανε μονωτική ταινία, του είπα θα στείλω τον Σίμο και ρώτησα που περίπου είναι. Μέσα στο Δάσος μετά την δεύτερη μεγάλη ανεβασιά. Μετέφερα στον Σίμο την περιγραφή της τοποθεσίας του Αντρίκου και αυτός έσπευσε σε βοήθεια. Λίγα λεπτά αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο, δεν είναι κανείς εδώ, νομίζω πως τον είδα να συνεχίζει. Με τα λόγια αυτά, φάνηκε το Gasgas ανάποδα στην ανεβασιά Waserlleitung και ο Αντρέας όρθιος να κοιτάει τα πατήματα. Είχε συνεχίσει. Νεκρά, μίζα, πρώτη και φουλ γκάζι. Δάκρυσα, οι δύο δημοσιογράφοι που βλέπανε πίσω μου μαζί μου και τους είχα πει την ιστορία χειροκροτήσανε χτυπώντας με στην πλάτη, 138 very good driver, strong είπε ένας Γερμανός σε σπαστά Αγγλικά. Είπα από μέσα μου, αν μας ήθελε να ΄βλεπες τι θα γινότανε, άλλα κοιτώντας το σπασμένο μου πόδι είχα καταλάβει προ πολλού πως δεν μας θέλει. Ο Αντρέας δεν είχε καμία υποστήριξη. Πολλοί απο τους άλλους αναβάτες είχα μέχρι και πλοηγό που τους έδειχνε τα πατήματα. Ήμασταν λίγοι  (δυο άτομα και ένας κουτσός) και οι υποχρεώσεις πολλές, ένας Σϊμος μόνος του δε θα μπορούσε να υποστηρίξει τον Αντρέα συνεχώς σε έναν τέτοιο αγώνα. Κακά τα ψέματα, την πρώτη φορά, όσο και να προετοιμαστείς πιάνεσαι να μην είσαι εντελώς έτοιμος.

Ο Χάρης τραβάει τον Αντρέα από τον ιμάντα

Για την στιγμή αυτή που φαίνεται στην φωτογραφία πλάγια, σκοπεύω να γράψω λίγο αργότερα. Μια σύντομη περιγραφή όμως είναι αυτή. Είχαμε την τιμή και είναι λίγες οι φορές που έχω γράψει κάτι τέτοιο στη ζωή μου, να γνωρίσουμε έναν πολύ ωραίο τύπο σε αυτό το ταξίδι. Τον διάσημο φωτογράφο (και ένα σωρό άλλα πράγματα) Χάρη Χριστόπουλο. Εν ολίγοις, το τυπάκι αυτό δεν είναι τίποτα απολύτως απ΄ότι φαίνεται ότι είναι στο γυαλί παρά μόνο ένας αληθινός εντουράς. Εγώ έτσι τον γνώρισα, έτσι τον χαρακτηρίζω. Εκτός του ότι μοιράστηκε την ίδια και παραπάνω από εμάς αγωνία για το αν θα περάσει ο Αντρέας στον τελευταίο αγώνα, εκτός του ότι έκατσε, βοήθησε, συμβούλεψε, αστειεύτηκε και συμμετείχε στην προσπάθεια μας, τράβηξε τον Αντρέα σε μια δύσκολη ανεβασιά, δυνατά, αποτελεσματικά, μέσα στη βροχή και τις λάσπες και αυτό απαθανατίστηκε από φωτογράφο της οργάνωσης. Ο Χάρης είναι εντουράς, στο σώμα, το μυαλό και την ψυχή και το απέδειξε. Το ευχαριστώ θα γραφτεί σε ξεχωριστό άρθρο.

Έξω από το Δάσος πριν το Burping Stones

Οι τελευταίες φωτογραφίες του Αντρέα, μετά την επιστροφή του και τον τερματισμό θα αναρτηθούν σύντομα στο ίδιο άρθρο. Γιατί είναι ακόμη στον χαμό των memory cards από τις 10 συσκευές που είχαμε μαζί μας, Gorpo, κάμερες, φωτογραφικές κλπ. 

Σύντομα επίσης θα είναι έτοιμο ένα φωτογραφικό λεύκωμα και τα βίντεο του αγώνα που μοντάρονται από συνεργάτες ήδη.

Την ίδια μέρα, έπρεπε να φορτώσουμε και να φύγουμε για το ταξίδι της επιστροφής. 1440 χλμ, 5 διαφορετικές χώρες, τελωνεία, συνοριακοί σταθμοί, βενζινάδικα, μουσικούλες, ύπνος, βραδινή οδήγηση, φεγγάρια και άλλα τέτοια μονοπωλήσαν τις επόμενες 18 ώρες. Ο ήλιος άρχισε σιγά, σιγά να κυβερνά τη μέρα και τα σύννεφα της βροχής άρχισαν να αραιώνουν. 

Η συνέχεια στο άρθρο, Erzberg η επιστροφή...