Ezberg, η επιστροφή

Επιστροφή

Ο Αντρέας ήταν καταβεβλημένος. Μεγάλη προετοιμασία και σχεδόν όλα μόνος του, βλέπετε ο σακάτης συνεργάτης του με το πόδι σε υποχρεωτική ακινησία (ναι καλά) ήταν σχεδόν άχρηστος. Ότι μπορούσα από το τηλέφωνο να κανονίσω και πνευματική υποστήριξη. Όχι πολλά, οπότε όλη την προετοιμασία του αγώνα την πήρε ο Αντρέας στις πλάτες του πολλές εβδομάδες πριν. Να ετοιμάσει ένα enduro μηχανάκι που δεν ήταν σε κατάσταση racing, να οργανώσει λίστες με εργαλεία, ανταλλακτικά, αναλώσιμα που έπρεπε να έχουμε μαζί μας. Να λύσει ζητήματα με το μοτέρ και την λειτουργία της μηχανής σε συνθήκες αγώνα σαν το Erzberg, ρούχα, λογότυπα, τέντες, πανό, σταντ, προσπέκτους, χάρτες, εξοπλισμό, κάμερες, κάρτες και ένα υλικό του οποίου η μάζα γέμιζε ένα σπίτι που έπρεπε να στριμωχτεί επιμελώς σε ένα αυτοκινούμενο μεγέθους μικρού δωματίου.

Το άγχος είχε κυριεύσει τη ζωή του, μέχρι που αυτό το συναίσθημα το αντικατέστησε η απογοήτευση λίγη ώρα μετά την εκκίνηση του αγώνα, μέχρι και εκείνη την τελευταία στιγμή που ακούστηκε εκείνο το κρακ και όλα κατέρρευσαν, όλες οι επιλογές στησίματος της μηχανής φάνηκαν λάθος,  τη στιγμή εκείνη που η ως τότε σωστή φαινομενικά επιλογή -απάντηση στην ερώτηση ΄΄κλειστές ή ανοιχτές χούφτες΄΄ αποδείχθηκε ένα μεγάλο λάθος. Όλη αυτή η προετοιμασία καταστράφηκε ολοσχερώς από ένα μικρούλι κρακ και από μερικά γραμμάρια υγρού τα οποία άρχισαν να κατρακυλάν απάνω στα μέταλλα της μοτοσικλέτας. Πόσο ανούσια, ανόητη και περιττή βλάβη και παράλληλα πάρα πολλή σοβαρή ώστε να ακινητοποιήσει τον μέσο αναβάτη μέσα στα μονοπάτια του αγώνα. Όχι όμως τον Αντρέα, αυτός θα το πήγαινε ως την άκρη. Στο τηλέφωνο το είπε με φωνή απογοητευμένη πως δεν γίνεται τίποτα, όμως παρ΄όλα αυτά συνέχισε.

Κουράγιο για φωτογραφία

Έτσι λοιπόν αντίκρισα έναν Αντρέα στην επιστροφή, που το κρακ αυτό έσπασε κάτι μέσα του. Την ελάχιστη ελπίδα για τερματισμό σε αυτόν τον αγώνα. Δε ζητούσε καμία διάκριση, ζητούσε την ευκαιρία να προχωρήσει όσο του αξίζει σε αυτόν τον αγώνα όπως και σε κάθε αγώνα. Και αν δεν υπήρχε η βλάβη εγώ ξέρω ότι θα προχωρούσε πολύ, αυτό όμως θα το δείξει η ιστορία και το μέλλον.

Λάσπη; μα που τη βρήκε...

Σαν Θανάσης, χάρηκα που γύρισε και δεν τον έφερε κάποιο ασθενοφόρο. Άλλωστε τα ασθενοφόρα πηγαινοερχότανε συνέχεια κατά τη διάρκεια του αγώνα οπότε αφού δεν ήταν μέσα σε ένα από αυτά ήταν η επιτυχία Νο 1. Χάρηκα παράλληλα και ένιωσα περήφανος στο δέος που επέδειξαν οι φίλοι και οι γνωστοί γύρω μας εκείνη τη στιγμή όπου ο Αντρέας ήταν εκεί μέσα χωρίς μπροστινό φρένο και συμπλέκτη. Πραγματικός άθλος φώναξε ο Χάρης, πως το έκανες αυτό κάποιοι άλλοι. Τίποτα απ΄όλα αυτά βέβαια δεν έφτιαχνε τη διάθεση του Αντρέα. Πήγε στην πηγή και δεν ήπιε νερό και διψούσε εβδομάδες πριν.
Οι στιγμές μετά τον αγώνα περάσανε πάρα πολύ γρήγορα. Ότι στήθηκε μέσα σε εβδομάδες, ξεστήθηκε μέσα σε μερικές ώρες από τη διοργάνωση. Φορτηγά και αυτοκίνητα σε συνεχή κίνηση, τρέιλερ σε μια απίστευτη ουρά προς την έξοδο, κάποιοι να μαζεύουν λάστιχα μέσα στη λάσπη, το τρίκυκλο-καφέ απέναντί μας να σερβίρει τους τελευταίους καφέδες στους ταξιδιώτες και σιγά, σιγά ΄΄όλοι έξω''. Το σκηνικό ήταν σαν όλους τους αγώνες που έχουμε πάει ως σήμερα. Όλοι στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί έξω από το χωριό και από ΄κει ο κάθε ένας στο δρόμο του. Κανείς δε χαιρέτισε κανέναν.

Η διαδρομή της επιστροφής ήταν γεμάτη κουβέντες απολογισμού. Λίγο τα βίντεο, λίγο αυτό το ρημάδι το ΄άν΄, αν το ένα, αν το άλλο, φτάσαμε λίγο πριν τα μισά του ταξιδιού να πέφτει η νύχτα, να βγαίνει η κούραση. Μια κούραση ημερών, χωρίς καλό ύπνο, χωρίς ησυχία, με μεγάλη σωματική κόπωση. Εγώ δεν οδηγούσα, ήμουν συνοδηγός με κάθε έναν από τους κουρασμένους φίλους μου όμως και αυτό με κούρασε εξίσου πολύ. (κοιμήθηκα ένα 24ωρο μόλις έφτασα πίσω γεμάτο). Το βράδυ σε μια κάποια Εθνική ήταν κάτι που ανέκαθεν μου άρεσε. Με καλή μουσική, παρέα και πόσο μάλλον ωραίες, φρέσκες αναμνήσεις αυτό το ταξίδι ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, ευχαρίστησα το Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να ξεφύγω με αυτόν τον τρόπο από μια δύσκολη καθημερινότητα.

Το ογκώδες όχημά μας, κατάπινε σιγά-σιγά τα πολλά χιλιόμετρα της επιστροφής. Οι πληγές πάνω του λίγες, ένα ποδήλατο λιγότερο, λασπωμένα μηχανάκια στο τρέιλερ, βρεγμένα πράγματα παντού από την συνεχή βροχή. Μέσα στο όχημά μας υπήρχαν σκέψεις, απολογιστικές κουβέντες των ξύπνιων, διορθωτικές επιθυμίες των κοιμωμένων. Οι συνοριακοί σταθμοί περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο, κάποιοι ζητήσαν να μας δουν όλους, κάποιοι μας περάσαν έτσι με χαμόγελο, ώσπου φάνηκε ο ήλιος κάπου μέσα στα σκόπια και ο προορισμός της επιστροφής μας πλησίαζε ολοένα και πιο πολύ. Ο Σίμος, επέδειξε τρομερή αντοχή στο τιμόνι, οδήγησε την πλειοψηφία της διαδρομής. Ο Γκλαβάς άλλωστε, μόλις φτάναμε θα είχε να οδηγήσει άλλα 600 και κάτι χιλιόμετρα για να φτάσει στην Αθήνα, οπότε ήταν κοινή επιθυμία όλων να τον ξεκουράσουμε. Πολύ καφές, νερά και μουσική. Φεγγάρια, άνθρωποι, σκηνικά βγαλμένα από ταινία σε όλη τη διαδρομή, μουσική για άλλους καλή, για άλλους κακή μέσα στο όχημα.

Ελληνικά σύνορα. Τύπος με νεύρα μας διώχνει από τη δικιά του σειρά, στην αρχή θυμώνουμε, σύντομα καταλαβαίνουμε ότι το αυτοκίνητό μας δε χωράει λόγο ύψους από εκείνη τη σειρά. Νιώθω ευτυχισμένος που είχε κίνηση και έπρεπε να κόψουμε. Πιστεύω πως η κούραση θα μας είχε σφηνώσει σε εκείνη την τρύπα αν δεν σταματούσαμε και μας προειδοποιούσε το παλικάρι. Ποιος ξέρει τι θα κόστιζε αυτό...

Ελλάδα, όλα αλλάζουνε μόλις βρίσκεσαι σπίτι. Ο ήλιος, η διάθεση, τα τηλέφωνα που δεν κοστίζουν όσο ένα νεφρό στη μαύρη αγορά, οι φίλοι, κουβέντες.

Φτάσαμε, έξω από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας μας. Ο Αντρέας σε υπερένταση πλένει τα πάντα από τη λάσπη. Ο Γκλαβάς, ετοιμάζει το όχημα για τη συνέχεια του ταξιδιού, ο Σίμος μαζεύει τα απομεινάρια του ταξιδιού και εγώ κοιμάμαι όρθιος περιμένοντας τον Πατέρα μου να έρθει και να με λυτρώσει από την κούραση, 5 ημερών, 4ων νυχτών και 2.900ων χιλιομέτρων.... we are home !!!