Μια αρκούδα, ένα καινούργιο μέρος, γκάζι και βροχή

Όρη της Ροδόπης

Όπως υποσχέθηκα, μια φορά την εβδομάδα, θα γράφω ένα μικρό άρθρο προσπαθώντας να περιγράψω λεπτομέρειες από την καθιερωμένη βόλτα που πραγματοποιεί η εταιρίας μας τις Τετάρτες, με σκοπό την εξεύρεση και τον εντοπισμό νέων τοποθεσιών, μονοπατιών και δρόμων τα οποία αργότερα χρησιμοποιούμε στις οργανωμένες εκδρομές μας.

Αυτήν την Τετάρτη λοιπόν συνεχίσαμε την αναζήτηση στην περιοχή γύρω απο την Σταυρούπολη, προσπαθώντας να συνδέσουμε την διαδρομή της περασμένης Τετάρτης μέσα απο τον δρόμο που περνάει απο τα Πομακοχώρια Θεοτόκος, Ρεύμα, Κουβατσόβιτσα προς τον Ερύμανθο και απο εκεί στο χωριό Μαργαρίτη. 

Η θέα απο το παρατηρήριο

Η αρχή ήταν συναρπαστική, καθ΄ότι ο καιρός ήταν θαυμάσιος με κατάλληλο φως για φωτογραφίες, θερμοκρασία για τη βόλτα και όρεξη για ατελείωτο γκάζι.

Τα τετράχρονα μοτέρ των Beta είναι παλικάρια σε κάτι τέτοια τερέν, μόλις λίγο ζεσταθεί το μοτέρ η γρήγορη οδήγηση είναι παιχνιδάκι. 

Αρχικά, η βόλτα ξεκίνησε από ένα σημείο μεταξύ Νεοχωρίου και Σταυρουπόλεως το οποίο ενδείκνυται για ντύσιμο και παρκινγκ του αυτοκινήτου και του τρέιλερ. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τον Μαργαρίτη από φαρδύ φλατ δρόμο και κανα δυο φορές πήραμε τυχαία μονοπάτια για να εξαντλήσουμε την περίπτωση να ενώνουν εύκολα τη διαδρομή. Αντιθέτως, αυτό που βρήκαμε ήταν ΄΄φαγητό΄΄για μια πιο ''extreme'' αναζήτηση τις επόμενες μέρες.

Στρατιωτικό Φυλάκιο

Φτάσαμε εύκολα στον Λειβαδίτη, ο δρόμος ήταν σχετικά απλός και γρήγορος. Περάσαμε μέσα από πυκνή βλάστηση, αρκετά ρυάκια και καταρράκτες, ενώ το τοπίο ήταν καθαρά ανοιξιάτικο γεμάτο με ανθισμένα λουλούδια.

Blind Cat στο σπίτι των παιδιών.

Στον Λιβαδείτη, πολύ πριν την είσοδο στο χωριό υπάρχει ένας πολύ ενδιαφέρον δασικός δρόμος. Αν τον ακολουθήσεις κάποια στιγμή φτάνεις στο σπίτι του Δημόκριτου και της Ευας. Ένα ζευγάρι που απαρνήθηκε τον μοντέρνο τρόπο ζωής εγκαταλείποντας τον και υιοθετώντας ένα μοναχικό σχεδόν ερμητικό τρόπο ζωής επάνω στο βουνό χωρίς ρεύμα και άλλες πολυτέλειες. Έχουν πάρα πολλά ζώα και τα σέβονται κατάλληλα. Υπάρχει και μια τυφλή γάτα η οποία, αν και δεν συμπαθώ καθόλου τις γάτες αυτή κέρδισε τον σεβασμό μου και τον θαυμασμό για ακόμη μια φορά στην προσαρμοστικότητα της φύσης. Λίγο πιο πάνω από το σπίτι τους, υπάρχει ένας οικισμός με Σαρακατσάνικες καλύβες και μετά ένα στρατιωτικό φυλάκιο το οποίο έχει παραχωρηθεί στον ορειβατικό σύλλογο της Ξάνθης.

Πυρομαχικά Ηλιος

New model army

Η θέα από το παρατηρητήριο του φυλακίου σου κόβει την ανάσα. Ενώ τα κτίρια, τα οποία είναι ακόμη σε καλή γενικά κατάσταση μαρτυρούν άλλες εποχές και εμπειρίες.
Είναι το ιδανικό μέρος για μια στάση για ξεκούραση και φαγητό γιατί έχει κιόσκια και τραπέζια καθαρά και σε καλό σημείο.

Νάρκες

Από το συγκεκριμένο φυλάκιο περνάει και ο υπερμαραθώνιος της Σταυρούπολης, οι δρόμοι έχουν ακόμη σήμανση και αν θέλει κάποιος να ακολουθήσει την διαδρομή με ελάχιστη γνώση θα τα καταφέρει.
Λίγο πιο κάτω από το φυλάκιο υπάρχει μια περιοχή όπου  δεν έχουν αφαιρεθεί οι προειδοποιητικές πινακίδες για ναρκοπέδιο γεγονός το οποίο σε βάζει σε σκέψεις αν θέλεις να βγεις από το δρόμο. Ενώ ανάμεσα στις δυο πινακίδες ξεκινάει ένα καταπληκτικό κατηφορικό μονοπάτι γεμάτο στροφές και εύκολα εμπόδια στο οποίο ο κάθε εντουράς θα χαμογελάσει σα μικρό παιδί.

Ναρκοπέδιο

Ο καιρός ''γύρισε'' σύντομα, όσο πιο ψηλά τόσο περισσότερο πλησιάζαμε τη βροχή και η θερμοκρασία έπεφτε συνεχώς ώσπου τη βρήκαμε τελικά και γίναμε μούσκεμα.

Skyfall

Σε έναν από τους πειραματισμούς και ενώ οπτικά ήμασταν σίγουροι ότι ο δρόμος οδηγούσε σε αδιέξοδο τον ακολουθήσαμε γρήγορα μήπως κάναμε λάθος και χάναμε κανένα ΄΄κελεπούρι΄΄. Στο τέλος του δρόμου, με έκδηλη την απογοήτευση μέσα από τις μάσκες μας αρχίσαμε να γυρνάμε προς τα πίσω, ώσπου κάποια στιγμή συναντήσαμε μια αρκούδα σε μέγεθος μεγάλου σκούτερ να καλπάζει ανηφορικά προς την δεξιά πλαγιά ανηφορίζοντας γρήγορα στο βουνό. Ένιωσα μεγάλη ευτυχία που δεν ήμουν με τα πόδια και ανακούφιση που ποτέ δεν έχω συναντηθεί με ένα τέτοιο ζώο στο βουνό πεζός. Είναι πολύ γρήγορη και αμφιβάλω αν θα μπορούσα να την ξεπεράσω στο τρέξιμο. Μου σχηματίστηκε η απορία γιατί αυτή τρέχει και εμείς βλέπουμε ενώ θα έπρεπε να έχει συμβεί το αντίθετο, αλλά ο ενθουσιασμός ήταν τόσο μεγάλος που ξεσπάσαμε σε φωνές και γέλια σύντομα.
Κουβέντες του στυλ, φαντάσου να μην παίρνει μπρος το μηχανάκι και να μας κυνηγάει, όπως του να πηγαίναμε τόσο γρήγορα που να πέφταμε επάνω της, κάλυψαν το υπόλοιπο της διαδρομής.

Σαλαμάνδρα στα χρώματα μας

Το τέλος της βόλτας έκλεισε η επιστροφή μέσω της διαδρομής της περασμένης Τετάρτης, τόσο γρήγορα που οι βρεγμένες στολές στεγνώσανε. Η επιστροφή σημαδεύτηκε από χαμόγελα και έναν απογευματινό λαμπερό ήλιο, είχαμε ήδη ολοκληρώσει τη δουλειά για την οποία βγήκαμε αυτή τη μέρα, 130 χλμ εύκολος, μα συναρπαστικός ορεινός δρόμος, ανάμεσα από πυκνή βλάστηση και θαυμάσια θέα στα βουνά από μεγάλο υψόμετρο.

Και ένα βιντεάκι απο το Youtube: